Ένα από τα πρώτα Ελληνικά Customshop, στη 10ετία του 80, ήταν του “Αρχηγού” Ορέστη Ψυχοπαιδόπουλου με τις κιθάρες Hawk. Την εποχή εκείνη ήθελε να βγάλει μια σειρά από σκαλιστές κιθάρες με βυζαντινά σχέδια και σχήματα μεταλοϊδή που ήταν τότε της μόδας. Ο Ορέστης ήταν σχεδιαστής και ανέθετε στον σπεσιαλίστα Κακανιάρη μέρος από τους αερογράφους και το τελικό finish. Οι κιθάρες αυτές είναι και θα παραμείνουν μοναδικές καθώς δεν υπήρξε συνέχεια, όταν το επιχείρημα ανάπτυξης εταιρείας με προοπτικές εξαγωγής, (είχαν πουληθεί κάποιες στην Αμερική και μάλιστα ακριβά), έλαβε τέλος.
Ο φίλος μου Κώστας Κακανιάρης, μου έδωσε το “sales book” () της εταιρίας και το σκανάρισα για να το μοιραστώ μαζί σας, γιατί λογικά πρέπει να θεωρείται συλλεκτικό. Δεν ξέρω εάν ήταν καλές ή κακές κιθάρες, δεν έχω άποψη…εκείνη την εποχή δεν είχα σχέση με το χώρο και έλειπα από την Ελλάδα. Απλά μου φάνηκε ενδιαφέρον το ότι κάποιος είχε μία ιδέα και όνειρα και κατάφερε να τα εκπληρώσει…δεν έχει σημασία εάν πέτυχε ή όχι. 
Επίσης δεν έχει σημασία, εάν (σήμερα) είναι ωραίες ή όχι αυτές οι κιθάρες. Εκείνη την εποχή αντιπροσώπευαν κάτι που έχει πιά ιστορική αξία.

Ευχαριστώ τον Κώστα Κακανιάρη για τη συμμετοχή του στο συγκεκριμένο θέμα, με λίγη “Ελληνική ιστορία”. Παραθέτω το κείμενο που μου έστειλε:

Μου τον γνώρισε ο Βαγγέλης ο Καγμάκης στο παλιό μαγαζί που είχε στην οδό Σόλωνος , αρχές δεκαετίας του ’80. Απ’ την αρχή κατάλαβα ότι ειχαμε πολλά κοινά. Μοιραζόμασταν το ίδιο πάθος για την μουσική country και τις κιθάρες Telecaster. Αυτός ηταν ο «αρχηγός», ο Βαγγέλης ήταν ο « γιατρός» κι εγώ ο «βλάχος».

Είχε μία τρομακτική ευχέρεια στο σχεδιασμό, μπορούσε ενώ μιλούσες μαζί του να σε σκιτσάρει ρεαλιστικά  και μετά παίζοντας να σου φτιάξει και μια γελοιογραφική καρικατούρα. Σίγουρα ένα γνήσιο ταλέντο. Νομίζω είχε σπουδάσει κάτι ανάλογο γύρω από το αρχιτεκτονικό σχέδιο και πιστευω ότι ήταν ίσως ο καλύτερος σχεδιαστής προοπτικών των ημερών του.

Στο εργαστήριό του είδα προοπτικά σχέδια των σταθμών του μετρό της Αθήνας  (μιλάμε για ‘80ς) που αργότερα τα είδα δημοσιευμένα στο περιοδικό ΕΝΑ σε ανάλογο άρθρο.

Είχε ζήσει για κάποιο διάστημα στην Αμερική και σαν γνήσιος story teller, ήταν γεμάτος απ΄ αυτές τις αμερικάνικες ιστορίες που τις ακούς και μένεις με το στόμα ανοιχτό.

Προερχόταν από οικογένεια αρχιτεκτόνων και πολιτικών μηχανικών που σχεδίαασαν και έχτισαν το καταπληκτικό σπίτι της οδού Σοφούλη στη Νέα Σμύρνη, το οποίο αν και χτισμένο στα 50’ς είχε καινοτομίες που τις είδαμε στα σπίτια των 90’ς.

Εκεί κατοικούσε η μητέρα του, πρόσωπο που απέπνεε ευγένεια και αρχοντιά χωρίς να προσπαθήσει.

Στην ταράτσα αυτού του σπιτιού είχε ο Ορέστης ένα μεγάλο δωμάτιο οπου ήταν το εργαστήριο και το σχεδιαστήριό του.

Όλα αυτά τα χρόνια λόγω της δουλειάς μου, έχω συναντήσει πολλούς απίθανους τύπους που δήλωναν οργανοποιοί, έτοιμοι για όλα, που θα κάνουν και θα δείξουν, που θα αλλάξουν το τοπίο των οργάνων σε παγκάσμια κλάμακα. Μοιράστηκαν μαζί μου την τρέλλα τους, μου εμπιστεύτηκαν τις κατασκευές τους.Κάποιοι κάτι καταφεραν, άλλοι εξαφανίστηκαν.

Αυτός όμως θεωρώ ότι ήταν ξεχωριστός. Νομίζω ότι προσπαθούσε όχι απλά να σχεδιάσει μία ακόμη ηλεκτρική κιθάρα αλλά να εκφράσει μία μουσική κουλτούρα μέσα απ’ το σχεδιασμό ενός οργάνου.

Ίσως ακούγεται φευγάτο και ονειροπόλο όμως φευγάτος και ονειροπόλος ήταν ο Ορέστης psycho.

Μ’ έπαιρνε τηλέφωνο και έλεγε: «έχω συνταρακτικά νέα…Την Τετάρτη οπωσδήποτε εδώ…βρέθηκε χρηματοδότης!!»

Πήγαινα από εκεί, πίναμε αμερικάνικες μπύρες,ακούγαμε FLYING BURRITO BROTHERS,OUTLAWS, SKYNYRD… παίζαμε κιθάρες και συζητούσαμε μέχρι αργά τη νύχτα για ηλεκτρικές κιθάρες, μονάδες παραγωγής και οργανωμένα βιομηχανικά βαφεία.

Άλλοτε πάλι όταν είχε βρεθεί άλλος χρηματοδότης «ο φαρμακοβιομήχανος», κέρναγε καραβιδόψυχες στην ψαροταβέρνα του Μπότσαρη (εδώ ερχόταν ο Καραμανλής ,έλεγε) στη Ν.Σμύρνη.Πίναμε κρασιά, φτιαχνόμασταν και το αδύνατο έμοιαζε δυνατό.

H συνεργασία μας περιορίζεται σε δεκαπέντε βια είκοσι όργανα, άλλωστε το φυλλάδιο της HAWK προηγείται της γνωριμίας μας. Η συνεργασία αυτή ήταν που με ανάγκασε να μάθω το SUNBURST, χρώμα που το ζητούσε επίμονα (συμφωνώ κι εγώ ότι είναι απ’ τα ωραιότερα πάνω σε μουσικό όργανο ) ενώ μέχρι τότε έβαφα solid χρώματα.

Η διαδικασία είχε πολλά χιλιόμετρα, έπαιρνα το σώμα, έριχνα βάσεις και sunburst ,το πήγαινα πίσω για να σχεδιάσει τα γεράκια και τους θυρεούς στην πλάτη,το ξαναέπαιρνα για τελικά βερνίκια και το ξαναπήγαινα τελειωμένο.

Τα όργανα του φυλλαδίου δεν γνωρίζω ποιός τα έχει λουστράρει. Είναι βαμμένα επαγγελματικά με παραφινούχο πολυεστέρα και σήμερα εμφανίζουν φαινόμενα κρακελαρίσματος.

Τα χρόνια πέρασαν, τα πράγματα δεν πήγαν καλά, οι παρέες έσπασαν και τα όνειρα έσβησαν.

Πριν από λίγα χρόνια χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν «ο αρχηγός»: «Σε θέλω…το σπίτι της Σοφούλη, θα το δώσουμε αντιπαροχή… υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν έχουν αξία αλλά δεν μπορώ να τα πετάξω…Θέλω να τα πάρεις εσύ». Πήγα με έναν φίλο και μαζέψαμε τα τελευταία κομμάτια κιθαρών Hawk, χειροποίητους καβαλλάρηδες,περιστρεφόμενους μαγνήτες, βάσεις κλειδιών για headless μπάσσα, μεταλλικά pickguards, ημιτελή μπράτσα και ανάμεσά τους την ομορφότερη ηλεκτρική κιθάρα που έχω δεί. Το μοντέλο Americana (δεν υπάρχει στο φυλλάδιο). Θυμίζει explorer αλλά δεν έχει καμμία σχέση. Οι μεταλλικές μύτες στις γωνίες, παραπέμπουν στις μεταλλικές γωνίες που βάζουν οι cowboys στα  πέτα των πουκαμίσων τους.

Τον ρώτησα γι’ αυτό το όργανο κάποτε αλλά μου είχε πεί μια απαγορευτική τιμή για μένα τότε.

Τι θα γινόταν αν οι Hawk ήταν στην Αμερική? Πιθανόν τίποτα, δεν θα μου φαινόταν καθόλου παραξενο όμως αν φιγουράριζαν ανάμεσα σε boutique κιθάρες μόνο και μόνο για το design τους που οφείλεται στη μοναδική ‘ματιά’ του δημιουργού τους, Ορέστη  psycho.

Υ.Γ 1
Στα 80ς μία ατάκα που ακουγόταν συχνα στα μουσικομάγαζα ήταν το « είναι για το τζάκι» η «εγώ αυτά τα καίω στο τζάκι» όταν ήθελαν να πούν ότι ένα όργανο είναι της πλάκας. Αυτή η ατάκα ανήκει αποκλειστικά στον ‘αρχηγό’ ο οποίος ΟΝΤΩΣ έκαιγε κιθάρες στο τζάκι.

Υ.Γ  2
Τον κύριο Λεγάκη δεν τον συνάντησα ποτέ.

Εδώ θα βρείτε το “μουσιακό” διαφημιστικό έντυπο των Hawk